Złoty baran i kaplica św. Anny na Grabowcu - Legenda o baranku

Kaplica Św. Anny pochodzi z początków XIII wieku. W dokumencie datowanym na 1366 rok, a wystawionym przez Bolka II czytamy, że zapisał on duże sumy na konserwację kaplicy. Historia mówi, że w czasie wojen husyckich kaplica popadła w ruinę, następnie została odbudowana przez rodzinę Schaffgotschów, ale również popadła w zapomnienie.
Podobno niedaleko Grabowca znajdowała się kiedyś wieś z odlewnią brązu. Powstawały tu kościelne dzwony o pięknych dźwiękach, a wyrabiał je miejscowy ludwisarz. Legenda mówi, że do płynnego metalu wrzucał on ludzkie zwłoki, aby dusza zmarłego na zawsze pozostała w dzwonie i nadawała mu płaczliwych tonów. Ludwisarz stał się tak słynny, że otrzymywał zlecenia z odległych miast i krajów, tym samym zaczął również zarabiać wielkie pieniądze. Któregoś dnia, wraz z pomocnikiem, całe swoje złoto przetopił w rzeźbę baranka i umieścił w kaplicy św. Anny na ołtarzu. W obawie przed kradzieżą powiedział ludziom, że to zwykła rzeźba z brązu. Jednak został zdradzony przez swojego pomocnika, który zabił mistrza a jego ciało  wrzucił do płynnego metalu. Odlew umieścił w ziemi. Następnie włamał się do kaplicy, zabijając jej dozorcę i ukradł rzeźbę. Okazała się ona jednak za ciężka, więc zakopał ją, wraz z ciałem dozorcy, pod kamiennym progiem kaplicy. Kara dosięgła go niemal natychmiast – został rażony piorunem i zmarł. Kilkaset lat później świnia należąca do jednego z miejscowych pasterzy ryjąc w ziemi odkryła kawałek metalu. Po wykopaniu okazało się, że to dzwon. Złoty baran natomiast podobno wciąż ukryty jest pod ziemią.
   Przed kaplicą znajduje się Dobre Źródło, również owiane legendami. Najpopularniejsza głosi, że ten kto 7-krotnie obejdzie kaplicę dookoła z „cudowną” woda w ustach – z pewnością zazna szczęścia w miłości, dlatego też ujęcie nazywane jest także Źródłem Miłości.